Mounir laat ons ook zien hoe kolonialisme invloed heeft gehad op de Nederlandse taal, waardoor bepaalde groepen worden buitengesloten. Daarnaast is het Nederlands vaak onbewust validistisch, wat mensen uitsluit. Voorbeelden hiervan zijn uitdrukkingen zoals "Kijk hier eens naar", "zullen we elkaar de hand schudden” of “doe niet zo idioot."
Mounir benadrukt het belang van waardegerichte communicatie, waarin de persoon centraal staat. Hij werkt met 15 waarden, en als je vanuit deze waarden communiceert, wordt inclusie ineens veel eenvoudiger. Een voorbeeld dat hij geeft: als we willen dat iedereen zich welkom voelt, waarom is de standaard begroeting nog steeds “goedemorgen dames en heren”? Door anders naar zulke vragen te kijken, ontdek je vaak een inclusieve oplossing.
Een ander interessant inzicht uit de masterclass is de misvatting over het aantal genders. Mounir legt uit dat de medische wereld vaak een beperkt beeld geeft van gender, door het te reduceren tot man (XY) en vrouw (XX). Wetenschappelijk is echter bewezen dat er veel meer variaties in chromosomen bestaan, wat bijdraagt aan de diversiteit van genderidentiteiten. Deze beperkte visie veroorzaakt veel verwarring en onbegrip over genderdiversiteit.
De masterclass gaf veel stof tot nadenken over hoe taal invloed heeft op inclusie en uitsluiting. Mounir benadrukt dat we kritisch moeten kijken naar hoe we taal gebruiken en welke aannames daarin verborgen zitten. Hij raadt aan om altijd vanuit waarden te communiceren en betrokkenen te vragen wat zij nodig hebben.
De sessie eindigde met een interactieve quiz, waarin deelnemers nieuwe woorden mochten bedenken die beter aansluiten bij een inclusieve samenleving. Suggesties zoals "cultuurrijk" en "pluriforme cultuur" kwamen uit de zaal. De deelnemers met de beste voorstellen kregen een boek als prijs.
Voor wie meer wil leren over inclusieve communicatie en de onbewuste vooroordelen in onze taal, is Mounir Samuels boek Je mag ook niets meer zeggen zeker een aanrader.