Onze studentenredacteur Souraya Alves sprak met een student die zeer slechte ervaringen had tijdens diverse stages. De student wil zo anoniem mogelijk blijven, maar wel de gevoelens delen om andere studenten een hart onder de riem te steken. De identiteit van de student is wel bekend bij de redactie.
“In het begin merkte ik niks vreemds, maar op den duur kreeg ik hele rare opmerkingen naar me toe geworpen. Ze vroegen waarom mijn stem zo hoog was, waarom ik er zo uitzag. Ze zeiden dat ik er niet goed uitzag en dat ik er niet professioneel uitzag terwijl ik gewoon een uniform zoals iedereen droeg. De opmerkingen werden steeds heftiger, dat ik dom was. Over alles wat ik deed kreeg ik negatieve opmerkingen, dat ik het niet waard was, dat ze me van mijn stage af zouden gooien. Het ging verder en verder. De opmerkingen werden ook discriminerend en racistisch. Ik ben emotioneel mishandeld en ook seksueel geïntimideerd.”
Huilend omgedaan
“Op een dag moest ik een heupband uitproberen die bloedingen van de bekkenbodem helpen te stelpen. Ze vonden dat ik eens moet voelen hoe het voelt voor patiënten. Ik zei dat ik daar niet comfortabel mee was, waarop de reageerden met ‘als je het nu niet doet, gooien we je van je stage af’. Ik heb de heupband huilend omgedaan en werd toen aangeraakt waar het niet hoorde, tussen mijn bovenbenen en lager dan mijn onderbuik. Gelukkig zijn ze nooit verder gegaan dan mij op die plek aanraken, maar ik vond het verschrikkelijk. Ik kon het niet bij mijn stage melden, want mijn begeleider was degene die mij aanraakte.”
Reactie hogeschool
“Ik heb op de hogeschool alles gemeld, elke week, een paar maanden lang. De docent die ik toen had, zei dat het niet waar was. Later zei de docent dat het maar in mijn hoofd zat, dat ik het verzon, dat ik aandacht en sympathie wilde. Weken later werd mij gezegd dat áls het waar was wat ik zei, mij niemand zou geloven. Ik kreeg zelfs te horen van de docent dat ik erom had gevraagd.
Toen ik vertelde dat ik een klacht ging indienen, reageerde de docent dat niemand me toch zou gaan geloven. Zodoende heb ik de klacht nooit ingediend, maar ik heb wel iemand hogerop gesproken en de docent had gelijk.”
Durfde niet te stoppen met stage
“Waarom ik niet stopte? Dat vraag ik mijzelf jaren later soms nog steeds af. Ik durfde niet te stoppen. Ik was nog zo jong en kwetsbaar. Er was sprake van machtongelijkheid. Het was mijn eerste stage en eerste opleiding. Ik ben klein en de begeleiders waren minimaal twee keer zo groot en zo oud dan ik. Mijn klas was ook erg competitief waardoor je op het moment dat je geen stage had, meteen werd buitengesloten. Ik wilde die stage daardoor niet opgeven.”
“Na twee maanden ben ik toch met mijn stage gestopt, Niet lang daarna ben ik helemaal met mijn studie gestopt en raakte in een diep depressie. Het leek alsof ik acht vuilniszakken uit mijn kamer had weggehaald na mijn depressie. Ik zat er echt heel diep in.”
“Ook in mijn huidige opleiding viel het op dat ik moeite had met stages. Als ik het uitlegde zeiden docenten en stagebedrijven dat ze er niks mee konden. Omdat ze er niet bij waren, was het moeilijk om mij te geloven. Ze adviseerden mij om wel stage te lopen en deze eventueel niet te halen, zodat ik dan wel ervaring opdeed. Maar dat voelde slecht aan en invalideerde mij. Uiteindelijk kreeg ik de diagnose PTSS van een psycholoog. Ik heb cognitief gedragstherapie en EDMR therapie gehad, allemaal voor het trauma van mijn stage. Het duurde drie jaar totdat ik die diagnose kreeg.”
Hulp
“Er waren een aantal docenten die me wel goed hielpen. De studentcoördinator en aantal docenten van mijn huidige opleiding namen me al vroeg serieus en probeerden mij te helpen waar het kon. Met studenten van de opleiding kon ik het er niet echt over hebben. Ik werd niet geloofd, dus ik had het er maar niet over. Dit voelde erg eenzaam.”
Wat moet de hogeschool anders doen?
“Had me gewoon geloofd. Waarom moet ik vjf jaar later er nog steeds erover praten? Waarom ben ik aan mijn lot overgelaten? Er moet meer gebeuren om studenten te beschermen. Er is ook nooit iemand van mijn oude opleiding geweest die heeft gezegd dat het echt niet is goed gegaan. Ik hoef geen sorry van die ene docent maar ik wil een sorry van de opleiding. Ik wil dat ze studenten zoals mij beter helpen. Ik had mij niet zo alleen moeten voelen. Ik wil gewoon erkenning en dat het niet weggestopt wordt alsof het niet gebeurd is.”
Tips voor andere studenten
“Wat ik wil meegeven aan studenten die zoiets meemaken: Laat je stem horen, stop niet met je mond opentrekken ook al krijg je een ‘nee’ of geloven ze je niet. Bescherm jezelf. Het is niet jouw schuld en ga weg uit die situatie. Als iemand discrimineert of je slecht behandelt, zeg het gewoon.“
Hoe is het nu?
“Vandaag de dag gaat het beter met mij. De ervaring heeft mij veel verdriet, frustratie en rouw bezorgd. Hoe had mijn leven en carrière eruit gezien als het niet gebeurd was? Had ik eerder een relatie gehad, op mijzelf gewoond of een baan? Ja, die gedachten gaan zo nu en dan rond in mijn hoofd. Soms zijn de herinneringen pijnlijk en heb ik ook wel eens last van stress en vermoeidheid. Maar aan de andere kant heeft het mij wel gemaakt tot wie ik ben vandaag. Ik ben een zeer sterk persoon geworden. Ik ben gaan houden van de kleine dingen in het leven en ik leef meer in het hier en nu. Ik heb meer aandacht voor mijzelf en anderen.
Mijn doel voor de toekomst is dan ook om te zorgen dat wat mij is overkomen niet een ander kan overkomen. Ik rouw wel eens om wat mijn leven had kunnen zijn, maar ik rouw niet om de persoon die ik had kunnen zijn. Mijn nieuwe ‘ik’ zou ik dan ook voor geen goud willen omruilen.”
Meldpunten
Op onze site hebben we een overzicht gemaakt waar je allemaal terecht kunt als je in dergelijke situaties komt. Je bent niet alleen, zoek steun en hulp. https://www.hogeschoolrotterdam.nl/go/platform-included/meldpunt/
Noot van de redactie
De student in dit verhaal wil zo anoniem mogelijk blijven. De identiteit van de student is bij de redactie bekend.