“Ik liep mee met de projecten voor Rotterdam bij discriminatie. Ze doen de projecten in drie fases. Dat is bonding, bridgen en linking. De focus ligt op drie gemeenschappen, de Joodse gemeenschap, de zwarte gemeenschap en islamitische gemeenschap.”
Bonding, bridging en linking?
Bonding is de gemeenschap bij elkaar brengen. Per gemeenschap zijn er bijeenkomsten waarin zij vertellen over hun ervaringen met discriminatie binnen Rotterdam.
Bij bridgen kijken we naar de verschillen tussen deze gemeenschappen. En bij linking tenslotte komt de gemeenschap samen om uiteindelijk een plan bij de gemeente in te dienen.
"Ik zou eigenlijk iets maken voor drie gemeenschappen. Maar de verschillen zijn te groot. De islamitische gemeenschap heeft te maken met islamfobie, de Joodse gemeenschap met antisemitisme en de zwarte gemeenschap met institutioneel racisme. Ik heb mij bij mijn project gefocust op de zwarte gemeenschap omdat ik zelf bij die gemeenschap hoor en het zo voor mijzelf klein te houden."
Wat doet jouw werk met bezoekers?
"In mijn werk heb je verschillende lagen met voice-over, de flitsen staan voor de microagressie en het gepiep is dat wat onbewust bijblijft. Dat wat je later nog terug gaat horen, net zoals dat is bij microagressie. De schermen staan in een cirkel met in het midden een lage stoel.
Op het bord schrijven bezoekers hun reactie. Je leest veel dat het voor mensen herkenbaar is, dit schrijven vooral docenten en studenten van kleur. Het is daarom ook belangrijk voor mij dat deze mensen gezien worden en dat andere mensen gaan begrijpen wat microagressie is en wat het met je kan doen."
Je voelde je alleen op de hogeschool?
"De opleiding Communication and Multimedia Design (CMD) is vrij wit, zo ook het docententeam en heb mij daardoor op school altijd alleen gevoeld. Dit was meteen vanaf mijn eerste jaar en dat werd alleen maar erger. In mijn derde jaar hadden we een opdrachtgever, de Kamer van Koophandel (KvK), met betrekking op digitalisering.
Hun vooronderzoek was gefocust op de witte man. Dus ging ik juist naar Kruiskade, naar de Turkse slager, Surinaamse kapper, etc. De KvK reageerde naar mij met: 'Laat die doelgroep vallen, want aan dode paarden gaan we niet trekken.' Dat vergeet ik nooit meer. De docent die aanwezig was, zei niks. Toen voelde ik mij echt alleen."
Dus richtte je juist op diversiteit en inclusie voor je afstuderen
"Door mijn ervaringen werd het steeds belangrijker voor mij om van deze school af te studeren met een product dat te maken heeft met diversiteit en inclusie. Dat is de reden om stage te lopen bij RADAR. Ik wilde mijn studie afsluiten met dit project.
Velen zeiden dat het wellicht niet verstandig was om dit project uit te voeren binnen de studie en de hogeschool. Dat het misschien beter was om dit na mijn studie te doen, omdat het mij kon benadelen. Maar ik wilde me niet meer aanpassen. Het is de realiteit dat we dat vaak moeten doen maar ik was er klaar mee.
Ik ben heel blij met mijn afstudeerdocent en -voorzitter. Want ik voel dat sommige docenten naar mijn werk kijken als mens en niet als docent. Ze voelen zich dan aangesproken en gaan het verdedigen."
Hoe reageerden je bezoekers?
"80 procent van de mensen die dit project hebben bezocht zijn wit. Veel witte studenten en docenten zijn langsgekomen, ook mensen van buitenaf. De impact is heel verschillend. Sommige zitten met tranen in hun ogen, terwijl anderen zeggen dat het hun niet zoveel doet. Dat kan je hen niet kwalijk nemen want dat is ieders zijn eigen beleving. Maar ik probeer met iedereen het gesprek aan te gaan en heb hele mooie reacties ontvangen."
Heb je een idee voor de toekomst bij de hogeschool?
"Er moeten meer docenten van kleur komen. Ik had weleens de behoefte om met een docent van kleur te praten, juist omdat ik in gesprekken met witte docenten vastliep. Het is niet leuk om een project te maken op een school waarvan je weet dat je project er niet past. Ik werd ook bang dat ik de persoon van kleur werd die altijd aan het klagen is. Dat wil ik ook niet zijn. Dat voelt heel dubbel.
Ik merk nu in gesprekken met eerste en tweede jaars, dat zij zich heel anders voelen. Dat er meer diversiteit is binnen de klassen. Ik had dat toen echt niet. Het is mooi om te zien dat er verandering aankomt."
- De installatie is binnenkort misschien te zien op de kunstacademie in Antwerpen.
[Foto's en tekst door Kevita Junior]