Ontmoeting 10

Dinsdag 11 juni: 'Overwegende .... besluit het College van Bestuur...'

De meeste uren van de week gaan op aan gesprekken waarin of gerapporteerd wordt (bilaterale overleggen met directeuren bijvoorbeeld) of een lijn bepaald wordt of (formele) besluiten genomen worden. Het hoogtepunt in deze is de CvB-vergadering elke dinsdagochtend. Een greep uit de besluiten van vandaag:

• We gaan de centrale Innovatiefondsen de komende jaren afbouwen en stellen dat geld beschikbaar voor instituten, onder een voorwaarde: we gebruiken dat geld exclusief voor de verbetering van het onderwijs door docenten aan te stellen.
• We bespreken in aanwezigheid van de directeuren van HR Services en het Instituut voor Bedrijfskunde de problematiek van de invoer van gegevens bij het deeltijdonderwijs en maken sluitende afspraken over inzet van mensen opdat deze problematiek met ingang van schooljaar 2013 - 2014 is opgelost.
• We communiceren intern over de positieve terugrapportage van de NVAO-commissie (Cie. Cohen) in het kader van de instellingsaccreditering en communiceren extern (uitgebreider) als het rapport er is (begin juli).
• We sluiten het Focusprogramma dit jaar af met een eindrapportage in de vorm van een PowerPointpresentatie, met daarin op verschillende plekken de mogelijkheid om 'door te klikken' naar onderliggende documenten, zoals het concept van het professionaliseringsplan.
• We stellen het concept professionaliseringsplan vast, met daarin een nieuwe toevoeging:  een individueel recht van 40 uur professionalisering in aanvulling op de CAO en een collectief recht - op opleidingsniveau  - van 10%.
• etc., etc., etc.

Woensdag 12 juni: "Abdullah, blij dat je er bent, man"

Ik heb gevraagd om lessen te mogen bijwonen en vandaag volg ik vanaf half 11 'Advanced Marketing', 'Procesrecht' en 'Algemene Economie', bij respectievelijk docent Jan A., Jan Lemans en Astrid ter Steege.

Voordat de eerste les begint, ben ik aanwezig bij een presentatie van de evaluatie van het PTD, het systeem dat wij hanteren bij de planning van de inzet van docenten. Ik vang zeer uiteenlopende signalen op hoe het systeem te waarderen, uiteenlopend van 'weg ermee' via 'prima om mee te werken' tot 'laten we het nu eindelijk eens volgens het boekje toepassen'. De onderzoekers constateren dat kennis over de werking van het PTD-systeem zeer gering is, waardoor deze verschillende beelden kunnen ontstaan. De onderzoekers geven mogelijkheden aan tot verbetering van het systeem, maar leggen ook een onderliggend mechanisme bloot. Hoe hoger de kwaliteit van het gesprek tussen docenten en hun leidinggevende, hoe meer vertrouwen men in elkaar heeft en wederzijds respect, hoe meer het PTD in de rol komt die het zou moeten hebben: registeren wat is afgesproken. Hoe minder dat het geval is, hoe meer het systeem een soort verdedigingslinie is tegen 'opdringerige' managers ("kun jij dat vak niet er even bij doen?") of tegen duikende collega's ("daar heb ik de uren niet voor").

In de lessen die ik vandaag meemaak wordt niet gedoken maar geven de docenten zich volledig. Ik kijk ernaar vanuit de begrippen die we in ons kwaliteitsprogramma Focus centraal hebben gesteld: werken aan de binding tussen docenten en studenten, niveau omhoog brengen, balans tussen structuur en eigen verantwoordelijkheid en harmonisch samengaan van doelstellingen 'kwaliteit' en 'rendement'. Wat ik zie zijn drie totaal verschillende stijlen, die ik zou willen duiden als: faciliterend, entertainend en activerend. Bij Jan A. presenteren studenten hun businessplan en Jan organiseert het leren door dat proces te faciliteren (uitnodigen tot vragen stellen, dat wat sturen en zo nu en dan zelf die 'sturende' vraag stellen). Bij Jan Lemans wordt content gebracht met 'edutainment', inclusief filmpjes van 'De rijdende rechter' en de nodige humor (de studenten kennen Jan; bij elke aankondiging van een filmpje klinkt gejuich). Bij Astrid zie ik een voortdurend wisselen van werkvormen om de studenten te activeren, vergezeld van een positieve vorm van aanmoedigen: "Abdullah, blij dat je er bent, man" of "wees nu eens zeker van jezelf, man, je bent hartstikke goed bezig" of "ja, ik vind het leuk dat je dat zo zegt, man, want zo is het natuurlijk ook". Ik heb het gevoel dat al die stijlen werken, maar zie wel duidelijk dat de effectiviteit afhangt van de context waarin die typische stijl wordt toegepast. Als we die match op orde hebben en we geven ons zoals deze collega's doen, dan komen we er. 

Donderdag 13 juni: 'Ontruimen die gebouwen, nu'

Eindverantwoordelijk zijn voor een hogeschool omvat vele aspecten: de kwaliteit van het onderwijs, goed op de centen passen, goed werkgeverschap, maar zeker ook zorgdragen voor een veilige leer- en werkomgeving. Om dat laatste te borgen heeft de hogeschool allerlei draaiboeken klaarliggen om in verschillende omstandigheden te handelen. In het besef dat papier geduldig is, is het goed om dan ook te oefenen. Vreemde gewaarwording, je oefent voor iets wat je nooit hoopt mee te maken. We verzamelen als crisismanagementteam om 9.00 uur en worden vervolgens meegesleurd in een fictieve, zich steeds verder verdiepende crisis, waarbij een onbekende ziekte om zich heen slaat. De maalstroom waar je dan in terecht komt, is er een van voortdurend gedwongen worden besluiten te nemen op basis van niet-volledige informatie, een mediadynamiek daaromheen en de verantwoordelijkheid dragen voor een grote hoeveelheid mensen die ook steeds hun eigen afwegingen maken. De heftigheid waarmee dat zich aan je opdringt, zorgt ervoor dat kleine en grote onvolkomenheden bloot komen te liggen. Wat we leren is dat we heel scherp moeten hebben wat de basale doelstellingen zijn die we nastreven: boodschappen die je uitzendt, moeten volstrekt eenduidig te interpreteren zijn (wat is exact een 'ontruiming'), de afstemming met crisisteams op locatie moet perfect verlopen. En last but not least: hoe hectisch ook, kies altijd een moment om alle telefoons even uit te doen en samen te kijken of we alle informatie gedeeld hebben en goed op koers liggen. Valt niet mee als die telefoons zich voortdurend melden. Zeer nuttig en leuk om te doen. Niet in de laatste plaats omdat ik een beroep mag doen op mijn kwaliteit 'directief leidinggeven'.....

Vrijdag 14 juni: Ik pas (niet)

Na een ochtend vergaderen en een ontspannen lunchgesprek moet ik om 3 uur passen. Een allergie, resulterend in een fikse infectie aan mijn ogen, doet me huiswaarts keren. In de auto sta ik het AD te woord. Ik heb een ingezonden brief geschreven waarin ik pleit de plannen voor het leenstelsel aan te passen, in die zin dat de basisbeurs moet blijven maar wel inkomensafhankelijk. De krant wil er een artikel aan wijden, los van de ingezonden brief. Zijn altijd goede oefeningen in het eenvoudig omschrijven van complexe vraagstukken. De boodschap in zijn eenvoudigste vorm? Rotterdam is kwetsbaar als je kijkt naar inkomens- en opleidingsniveaus. Die kwetsbaarheid vergroot je, als je de basisbeurs voor alle studenten omzet in een lening. Niet doen. En dus blijf ik die boodschap verkondigen.

Niet mijn sterkste punt, passen.....