Kettingen, oorbellen en armbanden. Myrthe Apeldoorn staat trots naast haar collectie sieraden, die ze van afvalplastic heeft gemaakt: wearable waste. Haar grootste ergernis is de plastic soep in zee, niet in de laatste plaats omdat ze lange tijd op Texel heeft gewoond en er toen van dichtbij mee te maken kreeg. Een korte wandeling over het strand was vaak al genoeg om te zien hoeveel rotzooi er dagelijks aanspoelt.
Bewustwording
“Ik studeer ‘Arts and Crafts Jewellery Design’ aan de Rotterdam Academy en ben sieradenmaker. Dus vroeg ik me af hoe ik mijn grote ergernis met mijn vakgebied kon combineren”, vertelt Myrthe. “Mijn onderzoeksvraag was hoe ik met sieraden mensen bewust kan maken van het plasticprobleem en hen stimuleren hier bewust mee om te gaan. Tijdens mijn onderzoek kwam ik erachter dat mensen zonder na te denken plastic in de prullenbak gooien. Daar begint het probleem. We kopen, kopen en kopen en gooien het weg. En uiteindelijk gaat er ergens iets mis waardoor het plastic in de zee terechtkomt. Dus wil ik mensen er bewust van maken hoeveel plastic zij per dag weggooien.”
De aantallen zijn confronterend. Gemiddeld gooit een mens per dag 9 plastic verpakkingen weg. Meer dan 3.000 per jaar. Myrthe: “Ik heb een broche ontwikkeld die is gekoppeld aan een sensor in de prullenbak. Elke keer als je iets weggooit, gaat de teller lopen. Dus vraag je je steeds meer af: had ik dit product wel nodig? Ik heb dit met een groep getest en iedereen schrok van zijn eigen gebruik. Ze gaven aan vaker zelf een tas mee naar de supermarkt te gaan nemen in plaats van er daar eentje te kopen. Of hun eigen koffiebeker mee te nemen naar werk in plaats van plastic bekertjes uit de automaat te halen.”
Silent disco
Terwijl Myrthe in de onderzeebootloods haar verhaal vertelt aan nieuwsgierige bezoekers, genieten anderen buiten van de zon, foodtrucks, silent disco en het uitzicht op de Maas. “Het is écht een festival”, zegt Myrthe. “Dat trekt mensen aan die in eerste instantie niet voor de techniek komen, maar er wel in geïnteresseerd kunnen raken.”
Er was inderdaad voor ieder wat wils. Van een violiste tot acrobatische dansers die aan kettingen ondersteboven aan het dak van Innovation Dock hingen. En van trompettisten tot een operazangeres. Allemaal hadden ze een link met innovatieve projecten van studenten of bedrijven.
Midden in de praktijk
De combinatie van die twee partijen is voor Beau van Leersum ideaal. De derdejaarsstudent Automotive Enineering werkt aan het project ‘Cargopod’, een klein zelfrijdend voertuig waarmee afval opgehaald kan worden. “Ik ben pas 19 jaar, maar ik werk nu al samen met onderzoekers en bedrijven. Zoals het er in de echte wereld aan toe gaat, zeg maar. Voor de Cargopod hebben we bijvoorbeeld dure sensoren nodig, dus moeten we op bedrijven afstappen om te vragen wat we voor elkaar kunnen betekenen. Tijdens dit Festival merk ik dat er bedrijven geïnteresseerd zijn in ons idee. Ik zit midden in de praktijk. Soms lijkt het alsof ik al ben afgestudeerd en écht aan het werk ben. Ik weet zeker dat ik daar niet alleen nu, maar ook in de toekomst van kan profiteren. Ik leer mensen kennen van bedrijven waar ik later kan afstuderen of wellicht zelfs kan gaan werken. Gaaf hè?”
De woorden van Beau klinken bij collegelid Zakia Guernina als muziek in de oren. “We willen het onderwijs zo veel mogelijk in de context van de dagelijkse praktijk laten plaatsvinden en dat gebeurt hier, zoals je hoort en ziet. RDM Rotterdam is een unieke leer- en studieomgeving, die de afgelopen 10 jaar al heel veel moois heeft opgeleverd voor de stad en de haven. Ik kijk dan ook heel erg uit naar de volgende 10 jaar.”
