“Je gaat overmorgen naar een project in Eemshaven”, zei de stagebegeleider van bergingsbedrijf Smit Salvage tegen Siemen Stoute. Leuk, dacht de vierdejaarsstudent Maritieme Techniek. Het leek hem reuze interessant om een kijkje te nemen in de Rotterdamse Eemhaven. Maar hij had het verkeerd verstaan; Eemshaven met een ‘s’ in het midden is een overslaghaven in de provincie Groningen. En het was niet voor een paar uurtjes. Ook niet voor een dag, en ook niet voor een weekje. Nee, Siemen mocht twee maanden lang aan boord van een windmolenschip aan het werk.
“Mijn vriendin vond het erger dan ik”, lacht hij nu. “Ik had er vooral zin in. Spullen pakken en gaan. Tijdens mijn opleiding heb ik veel geleerd over het ontwerpen en bouwen van schepen, nu wilde ik het eens van de andere kant bekijken: hoe te handelen als er schade is aan een schip of als het is gezonken.”
Dus ging hij bij een van de grootste bergingsbedrijven ter wereld aan de slag als Naval Architect Trainee. Voordat hij aan boord ging van het windmolenschip kreeg de 23-jarige Rotterdammer een paar avontuurlijke cursussen: een survivaltraining op zee en een helikoptertraining. Verder ontving Siemen een enorm pakket met werkschoenen, thermokleding, een droogpak en allerlei andere kledingstukken die hij aan boord goed kon gebruiken. “Ik wilde geen stage op een kantoor. Nou, die wens kwam uit.”
Op het windmoleninstallatieschip in Eemshaven was de kraan ingestort, waarmee normaal gesproken de funderingen en de windmolens in zee worden geplaatst. Geen klein dingetje: de kraan weegt 500 ton. Er moest een manier worden gevonden om de loodzware kraan van het schip af te krijgen.
"Wat ik maakte, werd een week later uitgevoerd. Dat was heel tof."
Complex probleem
“Een complex probleem. Het was onmogelijk om dat ding in zijn geheel weg te krijgen, dus hebben we de kraan uiteindelijk in elf stukken gezaagd. Dat heeft twee maanden geduurd”, legt Siemen uit. “Ik heb heel veel met het programma AutoCAD gewerkt om technische tekeningen te maken van de hijsplannen, waarmee we de omgevallen kraan van boord wilden krijgen. Wat ik maakte, werd een week later uitgevoerd. Dat was heel tof. Maar het bracht ook veel verantwoordelijkheid met zich mee. Natuurlijk werden mijn plannen door twee of drie mensen gecheckt voordat ze werden uitgevoerd, maar omdat ik midden in de praktijk stond voelde ik de druk dat het écht goed moest zijn.”
Al snel merkte Siemen dat hij in een totaal andere wereld terecht was gekomen dan hij gewend was. Werkdagen van twaalf uur waren eerder regel dan uitzondering. En dat zeven dagen per week. Nuchter: “Tja, je hebt daar toch niets anders te doen, dus dan kun je maar beter aan het werk zijn. In het begin moest ik daar best aan wennen, maar op een gegeven moment vloog de tijd voorbij. En als stagiair kon ik natuurlijk niet als enige zeggen: ik werk acht uurtjes en klaar. Ik heb niet meer dan een studentenkamertje in Rotterdam en inmiddels was mijn vriendin voor haar studie naar de VS, dus ik had niet echt iets om naar terug te verlangen, haha. Daarnaast was het erg leerzaam om op elkaars lip te leven, want ik kreeg heel snel en direct feedback van collega’s.”
Bioscoop
Bovendien was het leven aan boord zo slecht nog niet. Het ontbijt vond weliswaar om 6 uur plaats, maar het eten was uitstekend. “Er was een kok aan boord die heel goed kon koken. Het ontbijt, de lunch en het diner waren altijd best luxe. Beter dan dat ik thuis krijg. Dat soort dingen zijn in de offshore altijd goed geregeld. Zo was er ook een sportschool en een bioscoop. Niemand hoeft zich te vervelen. Toch kreeg ik na een tijdje wel steeds meer het gevoel dat ik van boord wilde. Even wat anders. We lagen weliswaar in een haven, maar in Eemshaven is werkelijk niets te beleven. Daar vind je alleen weilanden.”
Het had weinig gescheeld of de stage van Siemen had een nóg avontuurlijker karakter gehad. Smit Salvage doet vaak zaken in Dubai en er was aanvankelijk sprake van dat hij daar aan een project zou werken. “Er was een groot schip in brand gevlogen en moest geborgen worden. Het was vanwege een storm moeilijk bereikbaar midden op de oceaan. Dat was een beetje te heftig voor een stagiair.”
Wie weet komt het er in de toekomst nog eens van. Alhoewel Siemen niet weet of het lange tijd van huis zijn in zijn straatje past. “Collega’s vertelden dat ze een maand vrij zijn als ze twee maanden zijn weggeweest. Dat klinkt op zich prima, maar soms krijgen ze pas een dag van tevoren te horen dat ze voor een paar maanden naar Dubai moeten. Ik denk niet dat ik daaraan kan wennen. Mijn afstudeerstage loop ik bij Multi Engineering, waar ik op zoek ga naar alternatieve brandstoffen voor binnenvaartschepen. Dat ligt mij misschien meer. Maar het werk tijdens mijn stage vond ik supergaaf. Twee maanden om nooit meer te vergeten.”
