“Ons huis werd met de grond gelijkgemaakt”, vertelt Anwar vanuit zijn rustige werkkamer in Maassluis. Ruim zeven jaar geleden had hij alleen maar kunnen dromen van zo’n omgeving. Als 16-jarige jongen zag hij de raketten over zijn hoofd vliegen en inslaan. Ook zijn ouderlijk huis moest het ontgelden, zoals zoveel gebouwen in de Syrische hoofdstad Damascus.
Wat volgde was een jarenlange reis om een veiliger heenkomen te vinden. Via Libanon, Egypte, Dubai, Turkije, Griekenland, Italië en Frankrijk kwam hij (het laatste deel zelfs te voet) aan in Eindhoven. “Het was een gevaarlijk, maar mooi avontuur.” In het asielzoekerscentrum (AZC) in Ter Apel moest hij maanden wachten voordat hij in gesprek mocht met de Immigratie- en Naturalisatiedienst over een eventuele verblijfsvergunning.
Nederlands leren
“In de tussentijd leerde ik Nederlands. Ik kon meeliften op de wifi-verbinding van een gebouw in de buurt van het AZC en zo online de taal leren. Ik had nog geen idee of ik een verblijfsvergunning zou krijgen, maar ik wilde simpelweg geen tijd verliezen. Zo leerde ik in Dubai de Duitse taal in een poging in Duitsland een visum te krijgen, maar daar was ik uiteindelijk niet welkom omdat ik uit Syrië kom.”
Na een tocht van een jaar langs verschillende AZC’s door het hele land kreeg Anwar uiteindelijk een verblijfsvergunning van de Nederlandse overheid. “Helaas mocht ik nog steeds niet aan het werk of studeren, eerst moest ik mijn inburgeringscursus doen.”
Maar zo’n 4,5 jaar geleden was het dan eindelijk zover; hij was vrij om te gaan werken of studeren. “In de Arabische wereld mag je niet zomaar een opleiding kiezen. Als je arts wilt worden, moet je bijvoorbeeld 96 procent van de vragen van je laatste examen goed hebben. Hier in Nederland kon ik kiezen wat ik wilde. In Syrië heb ik door de oorlog mijn IT-studie niet kunnen afronden en ook in Egypte moest ik mijn studie Architectuur & Bouwkunde vroegtijdig staken, omdat ik het land uit moest.”
Ideale opleiding
In Nederland koos hij ervoor om bij Hogeschool Rotterdam de opleiding Elektrotechniek te volgen. Anwar heeft altijd al de droom gehad om zijn eigen bedrijf in robotica op te starten. “Daar is Elektrotechniek de ideale opleiding voor, omdat alle disciplines die ik wil beheersen daar samenkomen.”
Hij doorliep dan ook met veel plezier zijn studie en tijdens zijn laatste stage kon hij zijn heftige ervaringen in oorlogsgebied gebruiken tijdens zijn afstudeerproject. “Ik liep stage bij een bedrijf dat medische simulatoren maakt, bijvoorbeeld een been of romp met verwondingen. De simulatoren waren niet nauwkeurig en mijn opdracht was om ze ‘smart’ te maken. Samen met een engineer was ik verantwoordelijk voor de hard- en software. Uiteindelijk heb ik ervoor kunnen zorgen dat het apparaat bloedingen simuleert en analyseert of de juiste behandeling wordt toegepast.”
Mensenlevens redden
Op straat in Damascus en tijdens de bloedige volksopstand in Egypte zag hij met eigen ogen hoe mensen onnodig aan bloedingen stierven. Anwar: “Bijvoorbeeld als er een bom was ontploft en mensen werden geraakt door kleine scherven. Stel dat je met zo’n simulator kunt leren hoe je iemand met zo’n wond moet behandelen, dan kun je mensenlevens redden.”
Zijn docenten waren diep onder de indruk van zijn afstudeerproject. Een van hen belde Anwar drie weken nadat hij zijn hogeschooldiploma in ontvangst had genomen. “Ik kreeg te horen dat ze mij wilden nomineren voor de Bachelor Award. Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord, maar ik voelde me uiteraard heel erg vereerd. Toen ik tijdens de prijsuitreiking als winnaar werd uitgeroepen, leek het alsof mijn bloed even stopte met stromen. Ik was in shock, maar wel een hele prettige shock.”
Inmiddels werkt Anwar voor een Amerikaans bedrijf dat machines ontwikkelt die componenten in olievarianten zoals benzine meet. En zijn eigen bedrijf? “Ik heb heel veel doelen in mijn leven gehaald, dus dat doel gaat mij ook lukken.”
