Hoe ging het er aan toe op zo’n cohortafdeling?
“Zoiets extreems had niemand eerder meegemaakt. Je bent constant bezig met mensen die aan het sterven zijn. Het gebeurde dagelijks dat het een collega te veel werd. Zij voelden onmacht of frustratie omdat ze niet de gewenste zorg en aandacht aan de bewoners konden geven. De omstandigheden waarin mensen overleden waren soms erbarmelijk en het gebeurde ook dat familie boos werd, omdat ze niet wisten wat er binnen de cohortafdeling gebeurde.”
Hoe vond je het om weer aan het bed te staan in deze extreme situatie?
“Het is blijkbaar net als bij fietsen, ik pakte het zo weer op. Zorgen verleer je niet. Er waren natuurlijk veel zieke mensen en veel sterfgevallen, maar ondanks dat kreeg ik er veel energie van. Ik vond het supertof om weer in contact te zijn met cliënten, familie en collega’s. En ik leerde iedere dag weer zo veel. Ik heb regelmatig gedacht ‘wat een mooi vak hebben we toch!'
Families zetten ons ook regelmatig in het zonnetje. Zo belde de receptie een keer, of ik even naar beneden wilde komen. Daar stonden twee karren vol met bloeiende planten, allemaal feestelijk ingepakt. Aan elke plant hing een kaart met “zorghelden”. Met daaronder een mooi dankbericht van de familie. Nota bene een familie van wie we de moeder niet hebben kunnen redden.”
Ben je blij dat je inmiddels weer gewoon onderzoek achter je bureau doet?
“Ja ik ben natuurlijk blij dat de cohortafdelingen allemaal gesloten zijn. Maar mochten er weer problemen komen, dan mogen ze me altijd bellen.”