Ontmoeting 06

Woensdag 3 april: overleg met baas van Havenbedrijf / maatschappelijke investeerder

Ik meld me om kwart voor 8 bij de receptie van het Havenbedrijf. Ik heb een afspraak met de CEO (=baas) van het Havenbedrijf, Hans Smits. De man van de receptie schrikt een beetje, omdat "meneer zelf opneemt". De secretaresse zal er nog wel niet zijn. Ik mag naar boven. Ik waan me even onderdeel van de wereldpolitiek. Hans (fitte zestiger; hardloper) is aan het bellen als ik me op zijn kamer meld, wenkt me binnen, maar gaat door met het gesprek. Poetin komt op bezoek in Nederland en klaarblijkelijk moeten er zaken worden gedaan. Hij is aan het bellen met een van de topadviseurs van Mark Rutte om ervoor te zorgen dat Poetin van verschillende zijden de goede boodschap meekrijgt. Als hij neerlegt, gunt hij mij een inkijkje in de mondiale wereld van de macht. Fascinerend. We schakelen terug naar Rotterdam. Minstens zo fascinerend wat we daar aan het doen zijn in onze pogingen de hogeschool beter te verbinden met de haven. We bevestigen wederzijds ons commitment.

Twee uur later meld ik me bij een prachtig kantoorpand aan de Westersingel. De hogeschool wil betekenisvol zijn voor Rotterdam en heeft daar twee pijlers in gekozen: de haven en Zuid. Het havenbedrijf helpt ons die eerste ambitie goed ingevuld te krijgen, kijk maar eens wat voor moois op RDM gezamenlijk tot stand is gebracht. We zoeken vergelijkbare partners om van belang te zijn voor Zuid. Ik benadruk vaak in gesprekken dat we dat niet in de eerste plaats doen omdat we maatschappelijk geëngageerd zijn, ook al kan dat de individuele motivatie van collega's versterken. Het is met andere woorden geen politieke keuze. We doen dat omdat we professionals willen afleveren die professioneel weerbaar zijn in complexe situaties. Dan is het toch ondenkbaar dat een Rotterdamse hogeschool die complexiteit niet op Zuid zoekt bij opleidingen als de lerarenopleiding, in de hulpverlening en gezondheidszorg? In dat mooie pand huist de stichting Verre Bergen, investeerder in maatschappelijke vernieuwing. Er wordt indringend gesproken en het gesprek eindigt nog wat onbeslist / licht positief / kansrijk met de afspraak dat ik op twee A4'tjes ga opschrijven wat de hogeschool voor Zuid kan betekenen en wat we nodig hebben in termen van geld om dat voor elkaar te krijgen. Eén van mijn gesprekspartners heeft een zoon die bij ons studeert. Is erg tevreden met de opleiding die hij geniet. Dat scheelt altijd in zo'n gesprek.

Donderdag 4 april: Hans van Langerak

De collega had mij een stevige mail gestuurd. Hij was het duidelijk niet eens met een aantal beslissingen zoals genomen bij RBS. In mijn uitgebreide antwoord leg ik uit waarom ik gehandeld heb zoals ik gehandeld heb en in de loop van dat weekeinde spreken we af elkaar nog eens face-to-face te spreken. Hans, Hagenees die in Zeeland is beland, heeft een versnapering meegenomen: Zeeuwse bolussen. We blijken elkaar veel beter te begrijpen dan de eerste mail deed vermoeden. Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, maar dat moet wel zoveel mogelijk op een ondergrond van begrip gebeuren. Het gesprek dwaalt af richting Pim Fortuyn, een man wiens gedachtegoed vaak heel ver van me af staat en soms heel dichtbij. Zijn begrip 'verweesde' samenleving of organisatie gebruik ik heel vaak om duidelijk te maken dat maatschappelijke organisaties verbinding moeten hebben met de samenleving waarbinnen zij functioneren en dat maatschappelijke instituties die binding vaak wat kwijt zijn geraakt. Scholen, ziekenhuizen, woningbouwcorporaties etc., hebben vaak een vorm van 'verwezing' ondergaan. Twee van mijn 'mantra's' komen daar direct uit voort: het grote belang van transparant zijn (één van de kritiekpunten van Hans was dat transparantie ook kan beschadigen) en het belang binding aan te gaan met de groep waar we het voor doen: onze studenten. Hans eindigt door nog eens aan te geven wat hij niet goed vond aan mijn optreden, maar dat het wederzijdse begrip de overhand voert. We drukken elkaar met respect de hand.

Maandag 8 april: de NVAO op bezoek

De NVAO heeft een commissie samengesteld onder voorzitterschap van Job Cohen die komt kijken of we als instelling een adequaat (kwaliteits)beleid voeren en dus of we als instelling geaccrediteerd kunnen worden. Vandaag heet het College van Bestuur hen welkom. Dit is een onderdeel van de representatieve taak. Vriendelijk zijn is de voornaamste competentie en een zekere gevatheid helpt ook. Cohen maakt het mij gemakkelijk door pontificaal zijn tas met 'I Amsterdam' in de vensterbank te plaatsen. Hij draait hem om. "Weet niet of dat zo verstandig is", met de verwijzing naar de jongeren die aan de overkant van de straat wat rondhangen…

's Avonds komen Cohen en Poetin weer langs, maar nu via de tv: Cohen schaart zich aan de zijde van het homo-protest tegen Poetin en mag dat uitleggen bij Pauw en Witteman.

Dinsdag 9 april: de NVAO op bezoek

Om half 9 begint de commissie met een lange reeks gesprekken met het College, directeuren, docenten, studenten, lectoren en staf. Wij bijten de spits af en er wordt veel gesproken over ons kwaliteitsprogramma Focus: over het waarom van die aanscherping. Terwijl ik warm draai, zoek ik de balans tussen continuïteit en discontinuïteit. Waar gaan we wel mee door en waarmee niet? Focus bevestigt het verleden, maar zoekt wel scherpte en nodigt uit keuzes te maken: voor kwaliteit, voor de bachelor, voor een meer exclusieve publieke oriëntatie van de hogeschool.

Snel na dit gesprek reis ik met mijn vrouw af naar Brabant voor een begrafenis en onderweg luisteren we deels naar een cd van Geert Mak over de geschiedenis van de VS, ingesproken door …. Job Cohen.

Om 7 uur ben ik weer terug voor de terugkoppeling van Job Cohen. Men is erg positief over wat men aangetroffen heeft. Er is consistentie in het denken over kwaliteit en draagvlak wat betreft de nieuwe koers zoals Focus die verwoordt. Doet me goed. De hogeschool wordt van Focus alleen niet beter, maar een gedragen commitment ten aanzien van waar Focus voor staat, wel.

Woensdag 10 april: heidag over Zuid

In een mooi theater in Katendrecht komen we met zo'n 50 collega's een middag bijeen om met elkaar te spreken over hoe we invulling kunnen geven aan onze ambitie onze activiteiten sterker te richten op Zuid. Ik mag de middag openen en sluiten. In mijn opening leg ik nog eens indringend voor of het zo kan zijn dat we leraren afleveren die niet op de een of andere manier in aanraking zijn gekomen met de onderwijspraktijk op Zuid, sociaal-agogen wat betreft de hulpverleningspraktijk, etc. Ik vind van niet. Ik leg ook indringend voor of we dan ook bereid zijn om in gesprek te gaan met elkaar om vanzelfsprekende stagerelaties eens te herijken, collega's uit te nodigen ook eens kennis te maken met die praktijk. Na mij spreekt Marco Pastors, directeur Nationaal Programma op Zuid. Hij doet iets wat me aanspreekt: brengt de aanpak terug tot duidelijke doelstellingen. Natuurlijk, de werkelijkheid is complexer, maar als we nu eens gewoon gaan werken aan onderwijs en werk? Mensen moeten een zinvolle besteding van de dag hebben en dat zijn veelal werk en onderwijs. En dus geeft hij veel steun aan wat de hogeschool voor Zuid probeert te betekenen, maar ook nu al betekent. Zou hij dat van Pim Fortuyn geleerd hebben: complexe situaties terugbrengen tot herkenbare en communicatief sterke oneliners?

Na mijn afsluiting, de gehaktbal en het colaatje, weer eens naar Varkenoord. De B2 van Feyenoord doet het nu een stuk beter. Ajax B2 heeft geen schijn van kans. Op de terugweg rijden twee van mijn zonen met me mee naar huis. Ik rijd bewust dwars door de stad om hen Rotterdam nog eens goed te laten zien. Maakt indruk.