Ieder van ons kan aanvoelen of de zorg voor jezelf of een naaste goed is of niet. Of je als persoon gezien wordt of dat je alleen benaderd wordt als ziek(t)e. In situaties van ernstige ziekte, verlies en rouw is persoonsgerichte zorg nog belangrijker. In de meest kwetsbare momenten van het leven is (het antwoord op) de vraag 'wat er toe doet' vaak zoveel indringender. Lukt het om persoonsgerichte (palliatieve) zorg te verlenen en is er sprake van gelijke kansen hierop? Hoe leren we studenten om persoonsgericht te werken? Wat kunnen we als samenleving zelf doen om hieraan bij te dragen?.
Stel je voor dat de vraag 'wat doet er toe voor jou?' altijd centraal zou staan in je contact met zorg- en hulpverleners? Zou de wereld er dan anders uitzien?
lector Persoonsgerichte (Palliatieve) Zorg